Halverwege de heuvel is het stil en wit rondom Thomas. Hij staat op de plek waar hij over enkele seconden naar beneden moet voor zijn run. Als hij links kijkt ziet hij groen-witte boomtoppen waartussen de roofvogels naar hun mogelijke prooien turen. Schuin rechts voor hem in de verte steekt de kerktoren van Bardonecchia boven de daken uit. Beneden ziet Thomas de finish en daarachter staat zijn moeder hem op te wachten en aan te moedigen. Hij staat in het middelpunt van de belangstelling. “Op dat moment denk ik aan niks”, zegt hij. “Ja, behalve dat ik lekker hard naar beneden wil. Vroeger dacht ik wel altijd veel na. Over hoe ik zou gaan boarden en wat ik moest doen, maar dat doe ik niet meer. Ik weet wat ik doe en wat ik kan, dus waarom zou ik daar dan nog veel over piekeren?”
Op het onderdeel reuzenslalom wordt hij derde in zijn categorie. Een bronzen medaille, die, na vrijwel foutloze races, kleur geeft aan een ietwat grijze dag in het Italiaanse bergdorp. En nog vóór de medaille-uitreiking krijgt Thomas een prijs die misschien nog wel meer betekent dan het brons: de trots en waardering van zijn ouders, die in Italië aanwezig zijn Thomas aan te moedigen. “Ik ben echt apetrots op hem”, verzekert moeder Marlou, als ze een kus op zijn wang duwt. “Het doet me zo veel om hem hier te zien stralen en om te zien dat hij het zo goed doet. Het ging ook echt geweldig, zonder valpartijen. Mooi om hem ook te zien genieten.”
Juichend komt Thomas over de finish na zijn foutloze runs. Foto: Rachelle Fotografie
Stoerder
Hij heeft er hard genoeg voor getraind. Eerst bij de Wolfskamer, op de borstelbanen van het outdoor skigebied in Huizen, en inmiddels alweer een paar jaar op de Skipiste Nieuwegein. “Het begon ooit met mijn oma, die me meenam naar SnowWorld in Landgraaf. Ik was toen een jaar of zeven”, zegt de nu 27-jarige Thomas. “In de sneeuw dus, dat vond ik heel gaaf. Ik heb toen heel lang geskied, tot ik snowboarden uiteindelijk leuker vond. Lekker strugglen met het board en doorknallen. Misschien vind ik ook wel iets stoerder dan skiën.”
In Italië laat Thomas zien waar hij toe in staat is. Dik ingepakt – zwarte helm, ultra-violette skibril, oranje SOTeam NL-jack – werkt hij zijn runs één voor één keurig af. Het doet hem zichtbaar goed dat hij nergens een fout heeft gemaakt. “Toch denk ik dat het nog beter kan”, zegt hij zoals het een echte sportman betaamt. “Maar het ging natuurlijk hartstikke lekker. Het is een mooie omgeving hier. Ik ben al wel op skivakanties geweest en op evenementen in Zweden en Duitsland, maar dit is toch weer anders: deze Special Olympics. Iedereen geniet er toch van? Publiek, sporters. En mijn moeder! Heel leuk dat ze er bij is.”
Showman
Zijn twee maten doen op andere manieren van zich spreken. Luke is op de reuzenslalom aanvankelijk wat onfortuinlijk. Hij valt twee keer en smijt na afloop van zijn runs wild en boos zijn handschoenen in de sneeuw. In de finale heeft hij zichzelf weer gevonden en sluit hij af als een ware showman: met een truc door na de finish met board en al op te springen. “Na de eerste runs, die niet goed gingen, stond ik boven aan de berg met stemmen in mijn hoofd. ‘Zie je wel, het lukt me niet, ik kan het niet’, zeiden ze tegen me. Ik ben zo perfectionistisch dat dat bij het kleinste foutje al gebeurd. Dan voel ik me een mislukkeling. Ik wil gewoon iets neerzetten waar mijn ouders trots op kunnen zijn. Dat is me uiteindelijk gelukt. Ik heb het stemmetje overwonnen.”
In de dagen die volgen is het Jurre die de show steelt. Met medailles (goud op de Super G en zilver op de slalom) en met zijn hartverwarmende interview voor de camera’s van de organisatie. “Ik heb hier negen jaar voor getraind en hier sta ik”, zegt hij snikkend voor de camera. Achter die camera snikken veel mensen met hem mee, de woorden en het ontwapenende gesprek maken indruk. “Dat ík hier sta voor Nederland, dat ik dit heb bereikt. Ik heb hier geen woorden voor.”
De Drie Musketiers van Skipiste Nieuwegein. Ze straalden te midden van hun ouders. Ze overwonnen hun tegenslagen. Ze schitterden in de Italiaanse bergen.
De drie musketiers achter coach Nikki. Foto: Rachelle Fotografie
Special Olympics Nederland schreef dit verhaal namens maatschappelijk partner Nationale Postcode Loterij.
7 april 2025 – Walter Tempelman – Discover the Games