In de koffietent onder aan de afdaling van het skigebied in Sestrière stapt opeens iemand binnen die niet te missen is: een grote vent met een rode baard en een Canadese vlag om zich heen gedrapeerd. Maar wat vooral opvalt is een groot kartonnen portret dat de man aan een stok omhoog houdt. De afbeelding toont een hoofd met een blauwe helm, een donkerrode skibril en glimlach waarbij de lippen stijf op elkaar blijven. De foto is drie keer zo groot als het daadwerkelijke hoofd van de man. “This is my brother Carter, hij moet ons van grote afstand kunnen zien”, zegt Palmer Simpson over zijn zelfgemaakte eerbetoon aan zijn broer. “Hij is alpine skiër en wij supporten hem. Het is echt een fantastische gozer.”
Trotse familie onmiskenbaar onder aan de piste in Sestrière. Foto: Special Olympics
Op elk evenement van de Special Olympics wordt veel aandacht gegeven aan de familie van de sporters. Er zijn familie-tribunes, er zijn zones ingericht waar de ouders, broers en zussen terecht kunnen voor koffie en iets te eten, er zijn speciale accreditaties. Voor de Special Olympics-atleten is familie belangrijk. Zij vormen de basis waarop de sporters kunnen terugvallen als het even tegenzit of als ze juist een mooi moment of een net opgedane ervaring willen delen. Familie weet ook hoe te reageren. Als snowboarder Luke Ruijter boos is om een mislukte run, zijn handschoenen in de sneeuw smijt en wegloopt, weten zijn ouders dat ze hem even met rust moeten laten. Een troostende arm om zijn schouder heeft geen zin. Even later slaagt Luke er toch in om een goede run neer te zetten en valt hij huilend van geluk in de armen van zijn vader en moeder. Luke weet dat zij er voor hem zijn en wat voor energie, doorzettingsvermogen en mentale kracht het allemaal heeft gekost voor iedereen om mee te doen in Turijn.
Groen-goud
Het is precies de reden dat Hugh Summerhayes met zijn vader Geoff vanuit Australië naar Turijn is gekomen. In de bus naar de openingsceremonie vertellen ze over hun broer en zoon James, die als alpine skiër meedoet. “Hij is zó trots dat hij het groen-goud van Australië mag dragen op dit evenement”, zegt Hugh. “En wij zijn trots op hem. Australië is natuurlijk helemaal geen wintersportland, volgens mij doen we ook maar in twee sporten mee, maar het is mooi om te zien dat mijn broer zoveel lol en zelfvertrouwen haalt uit sport en dat hij wordt ondersteund op en door dit soort evenementen. We hebben er een dag over moeten reizen, en sommige sporters en familieleden nog langer, maar we hebben het er voor over.”
Het is niet zo dat atleten op het evenement alleen maar aan hun familie hangen. Eenkennig zijn de meeste atleten ook niet. Het enthousiasme en de spontaniteit straalt in veel gevallen van hen af. Bij het betreden van de bus, die via een adembenemende, slingerende rit door de bergen richting Sestrière leidt, wordt iedereen verwelkomd door een Amerikaanse atleet met het Downsyndroom, die op de eerste stoel zit. Journalisten uit Chili, begeleiding uit Egypte en sneeuwschoenloopsupporters uit de Verenigde Staten krijgen allemaal een boks, een high-five en vaak ook nog de vraag waar ze vandaan komen (Santiago, Gizeh, Kansas en Rotterdam). En als diegene uit Rotterdam ‘s avonds aan tafel zit voor het diner in het hotel van de Nederlandse skiërs, stapt sporter Viggo Leumens, na drie toetjes te hebben gegeten, opeens naar voren en zegt ie dat ie een nekmassage wil geven. Wat ie vervolgens ook doet.
Support van familie is zo belangrijk! Foto: Special Olympics
Zetje
De atleten hebben af en toe wat hulp nodig of een zetje om iets te ondernemen, om contact te zoeken. Het is juist de bedoeling dat de atleten, begeleidt door trainers en coaches, zelf hun boontjes doppen. De ongeschreven regel in de Nederlandse delegatie is dat de ouders tijdens de wedstrijden hun kinderen uiteraard aanmoedigen, maar tegelijkertijd ook achter laten in de handen van de begeleiding. “Het loslaten door ouders tijdens de evenementen als de World Winter Games geeft atleten de ruimte om zelfstandigheid te ontwikkelen. Die zelfstandigheid werkt als een katalysator voor hun persoonlijke ontwikkeling. Voor zowel sporters als ouders is dit soms spannend, maar het levert vrijwel altijd waardevolle en mooie ervaringen op.” aldus Harmen Bijsterbosch, Head of Delegation.
Op de Special Olympics World Winter Games maakt de organisatie het mogelijk dat de drie-eenheid sporter-begeleiding-familie goed kan functioneren. En dat de atleet het beste uit zichzelf kan halen. Op sportief én sociaal gebied. De familie van Carter Simpson heeft dat begrepen. Ze zijn een opvallend en leuk luidruchtige gezelschap. Behalve het portret van zijn broer hebben Palmer en de rest van de familie uit Niagara-on-the-Lake nog andere spandoeken bij zich. “We see you Carter”, staat er op een doek. En dat is precies wat deze atleten nodig hebben. Wij. Zien. Jullie.
9 april 2025 – Walter Tempelman – Discover the Games