Want dat ze het zou kunnen volbrengen, daar was ze van overtuigd. Het was één van haar drijfveren om te laten zien dat mensen met een beperking een halve Iron Man aan kunnen: 1,9 kilometer zwemmen, 88 kilometer fietsen en een halve marathon lopen (21,1 kilometer). “Drie onderdelen achter elkaar, dat kunnen jullie niet, wordt er dan gezegd. Ik ben heel blij dat ik heb aangetoond dat het wel kan en ik hoop dat mensen dat door mijn prestatie nu ook inzien en dat soort dingen niet meer zeggen.”
Trillende handen
Maar dat ze het ook daadwerkelijk heeft gedaan, dat gelooft ze soms nog niet. Op de grote dag zelf staat ze in het startvak om het water in te duiken om aan haar beproeving te beginnen. EsmeeAnne kletst wat met andere deelnemers. “Geen idee meer waar we het over hebben gehad, maar we praatten de spanning er een beetje uit. Ik had echt trillende handen, mijn emoties gingen alle kanten op. Ik had mijn bril al op, maar dat was niet zo handig, want er kwamen allemaal tranen. Ik besefte dat ik op het punt stond om mijn droom uit te laten komen.” Twee dagen eerder had EsmeeAnne zorgvuldig haar eigen bubbel gecreëerd. Haar voorbereiding hield bijvoorbeeld in dat haar telefoon uit ging. “Ik had tegen de belangrijkste personen gezegd dat het niets persoonlijk is, maar dat mijn telefoon tot na de wedstrijd uit staat. Ik wilde mezelf afschermen van de buitenwereld. Mijn coach (Marcel Gierman, red) zei dat dat helemaal niet raar was, heel verstandig zelfs. Ook Femke Bol doet dat.”
Aan benen getrokken
De concentratie, de goede fysieke gesteldheid en al die trainingsarbeid zorgen ervoor dat de Iron Man van Duisburg eigenlijk van begin tot eind goed verloopt voor EsmeeAnne, waarin ze ook nieuwe ervaringen op doet. “Bij het zwemmen was het heel druk. We hadden een rollende start, waarin er telkens een kleine groepje het water in sprong, maar we zwommen met heel veel mensen naar de eerste boei. Nou, dat was dringen geblazen! Er werd aan benen getrokken en één keer lag ik op iemands rug, dat had ik helemaal niet door.” Na 35 minuten komt EsmeeAnne uit het water, vijf minuten sneller dan haar doel was. Ook bij haar minst favoriete onderdeel, het fietsen, loopt alles goed. In de eerste zeventig kilometer rijdt ze rond met een gemiddelde van 33 km/u. Daarna krijgt ze het moeilijk. “Ik zit natuurlijk de hele tijd gebogen op mijn fiets, dus ik kreeg last van mijn rug. Toen ik mezelf daar overheen had gezet kwamen er een paar heuveltjes en werd het lastig.” EsmeeAnne roept hulp van boven in. “Mijn opa is vorig jaar mei overleden. Dit was een grote wedstrijd zonder hem. En ook mijn andere opa en oma waren altijd heel sportief en supertrots op mij. Toen heb ik hardop gezegd: ‘Opa en oma, als u mij hoort, wilt u mij helpen naar de finish, want alleen kan ik dit niet.’ Ik merkte dat ik een stukje sneller kon en dacht: ‘Ok, dit gaan we fixen.” Na 2 uur en 52 (onder de 3 uur die ze voor zichzelf had bedacht), stapt EsmeeAnne van haar fiets om aan het laatste onderdeel te beginnen: 21,1 km hardlopen.
De laatste meters van EsmeeAnne
Niet opgeven
“Dat werd een strijd met mezelf. Ik weet natuurlijk dat ik er voor heb getraind, maar nooit deze afstanden allemaal achter elkaar. Ik heb telkens herhaald: ‘We gaan niet opgeven’ en nadat ik een trainingsmaatje tegen kwam die tegen me zei dat ik iets meer moest gaan doseren, heb ik niet altijd meer op de tijd gelet. Ik heb geprobeerd te genieten en wilde alleen nog maar finishen.” Ze loopt dan in een groepje van vijf, die allemaal op hun laatste adem zitten. Samen halen ze de streep. ‘Ok guys, let’s do this’, roept één van hen, waarna EsmeeAnne de laatste paar meters nog één keer alles geeft. Na 5 uur 26 minuten en 49 seconden (haar streeftijd was 5 uur en 40 minuten) passeert de eerste Europese Special Olympics-atleet die een halve Iron Man vervolmaakt de streep. En zakt door haar benen. “Nadat ik mijn medaille had aangepakt vond mijn lichaam het genoeg.” Een blikje cola zorgt voor herstel en besef. “Toen kwam alles eruit. Ik moest zo hard huilen. Ik snapte niet wat ik had gedaan en hoe ik het had gedaan.” Haar prestatie dringt tot haar door, helemaal als ze even later naar het podium is geroepen “Er werd omgeroepen dat er een vrouw meedeed die als eerste Europese Special Olympics-atlete een Iron Man heeft voltooid. Ik dacht nog: ‘Hé, dat komt me bekend voor’.” Door haar tranen en emoties heen besefte ze niet dat het over haar ging. “Dat kan toch niet? Gehuldigd bij mijn eerste Iron Man?!” Het kan wel. De droom is werkelijkheid geworden.
Trots, trotser, trotst!
Eerder dit jaar verscheen een interview met EsmeeAnne in Trouw. Daar sprak ze nog uitvoerig over haar droom. Een droom die zij nu heeft waargemaakt. Gefeliciteerd met deze topprestatie!
10 september 2024 – Geschreven door Walter Tempelman – Discover the Games