Hoe heb je de trainingsstage in Florida ervaren?
“Enorm bijzonder. Ik zat daar tijdelijk in een heel leuk gezin, erg lief en warm. In korte tijd word je heel close, want je leeft samen, traint samen, ontbijt samen. Ze vertelden me op het vliegveld dat ik een soort bonusdochter voor ze was geworden. Chris, mijn tijdelijke ‘halfbroertje’ daar, vroeg als verjaardagswens of ik niet wat langer kon blijven. Het is echt even wennen om weer thuis te zijn, gek idee dat het klaar is. Twee weken een droom geleefd en nu weer met beide voeten op de grond.”
“Het was ook wel pittig. Ik ben gewend om zes keer per week te trainen met een dag rust. Daar was het twee weken lang elke dag vlammen, vijf uur per dag trainen. Zwaar, maar vooral leerzaam en ook leuk. Van tevoren vond ik het spannend. Je laat je huis, je moeder, je vertrouwde dingen achter. Ik wist ook niet waar ik terecht zou komen. Van tevoren had ik de coach daar wel gesproken, maar de atleten en het hele team eromheen kende ik niet. Onze groep bestond uit zo’n twintig sporters, veel meer dan ik gewend ben.”
“Ik werd opgehaald op het vliegveld en in de auto vroegen ze direct wat mijn favoriete eten was. Dat hebben ze toen voor me geregeld, evenals alle boodschappen. Je wordt overal bij geholpen, alles wordt voor je geregeld. Ik sliep in de oude kamer van Chris. Hij is de eerste Special Olympics-sporter die een Ironman heeft volbracht, dus zijn hele kamer hangt vol met medailles, een soort hall of fame. Erg inspirerend.”
Hoe is je Amerikaanse avontuur tot stand gekomen?
“Bij de Ironman 70.3 (halve afstand) in Duisburg heb ik vorig jaar een wereldrecord neergezet. Daar was ik op dat moment zelf nog niet van op de hoogte, maar mijn Amerikaanse coach Nik stuurde me een berichtje om me daarmee te feliciteren en me uit te nodigen om in de Verenigde Staten mee te trainen voor een volledige Ironman in Florida. Voorwaarde was wel dat ik een poosje later bij de Ironman 70.3 in België een nieuw wereldrecord moest neerzetten.”
“Daar voelde ik wel wat druk, stond te shaken voor de start en moest overgeven. Eenmaal in het water liet ik alles los. Toen ik over de finish kwam zag ik mijn tijd van 05:09 staan, een flinke verbetering. Vanuit de VS ontving ik gelijk een appje met een felicitatie en een uitnodiging om die kant op te komen.”
Je begon ooit met deelnames aan de Special Olympics World Games, inmiddels doe je mee aan Ironmans op internationale podia. Hoe kijk je terug op die ontwikkeling?
“In 2015 deed ik voor het eerst mee aan de Special Olympics World Games in Los Angeles. Daar werd ik eigenlijk direct verliefd op het land. Ik weet niet waardoor, misschien het weer, misschien de mensen, maar ik denk vooral een bepaald gevoel. Het voelt een beetje alsof de cirkel rond is nu ik de Ironman in Florida mag gaan doen.”
‘Ik was er zelf niet van op de hoogte dat ik het wereldrecord had verbroken’
“Het is bijzonder om dit soort dingen te mogen bereiken als Special Olympics-sporter. Je merkt dat er soms ook een beetje neerbuigend naar je wordt gekeken, bijvoorbeeld toen ik regulier Nederlands kampioen werd in Amsterdam. Een heel bijzonder moment, maar veel mensen schrokken er ook een beetje van.”
Wat staat er de komende tijd met rood omcirkeld in je sportieve agenda?
“Begin november neem ik het tegen mijn Amerikaanse trainingsmaatjes op bij de hele Ironman van Florida. Spannend, maar ik heb er vooral veel zin in! Coach Nik vertelde me dat ik hem sowieso kan finishen. Daarna staat waarschijnlijk ook nog de marathon van Boston op het programma.”
Wat hoop je nog te bereiken, wat is je droom?
“Als ik in Florida een wereldrecord neerzet, mag ik daarna ook gaan meedoen in Kona (Hawaii). Daar zijn ze in de VS al mee bezig, maar voor mij is dat nog moeilijk te beseffen. Ik doe pas twee jaar aan triathlon, maar stapje voor stapje kom je steeds verder. Meedoen in Kona zou echt een droom zijn.”
“Een andere droom van me is om ooit met Marlene de Boer te trainen, een professioneel triathlete. Zij kwam een keer als speciale gast langs op de eindejaarsborrel van ons team. Ik had al wel eens contact met haar gehad. Ze vertelde dat ze echt gelooft dat hoe groter je droomt, hoe verder je komt. Als ik een nieuw wereldrecord neerzet en ik daarna naar Kona mag, hoop ik dat we daarvoor een keer samen kunnen hardlopen, zwemmen of fietsen.”
Welke boodschap hoop je mee te geven aan sporters met een verstandelijke beperking?
“Ik wil graag laten zien dat wij het ook kunnen. Bij sommige Special Olympics-atleten zie je niet of nauwelijks dat ze een beperking hebben, maar dat is wel zo. Door mijn deelname aan grote wedstrijden hoop ik deze groep op de kaart te zetten en voor meer acceptatie binnen de sport te zorgen.”
‘Ik hoop deze groep op de kaart te zetten en voor meer acceptatie te zorgen’
“Bij de Olympische of Paralympische Spelen mogen wij bijvoorbeeld niet meedoen, er is geen triathon voor mensen met een verstandelijke beperking. Zo werd ik wel uitgenodigd op selectiedagen, maar er is geen klasse voor mij omdat ik geen lichamelijke of visuele beperking heb. Ze vroegen me om elk weekend naar Alkmaar op en neer te komen om andere sporters op tempo te houden, maar dat was niet hoe ik het voor me zag.”
“In de Verenigde Staten is het veel normaler, daar kent iedereen Special Olympics. We waren een middagje naar Universal Studios, daar herkenden mensen bijvoorbeeld het logo op mijn kleding. Ik hoop daar in Nederland ook verandering in te kunnen brengen door mijn boodschap uit te dragen. Ik weet zeker dat er nog veel meer mensen met een verstandelijke beperking zijn die willen sporten, maar worden tegengehouden door hun omgeving. Mensen denken dat je bepaalde dingen niet kan doen, niet kan bereiken. Dat kan hard aankomen, vooral bij sporters die net beginnen. Ik wil hen laten zien dat het wel kan, dat is de reden dat ik dit doe.”