- Hoe gaat het met je sinds je gouden medailles in Berlijn?
“Je hebt altijd ups en downs. Het gaat nooit allemaal over rozen en ik heb ook veel downs gehad, maar zit nu in een stijgende lijn en het gaat goed met me. Dankzij Berlijn heb ik veel naamsbekendheid vergaard, mensen die me herkennen. Het heeft me op dat vlak veel opgeleverd. Zo heb ik veel uitnodigingen gekregen om demonstraties te geven.”
- Twee jaar geleden zat je in de documentaire ‘De weg naar de Special Olympics’ over de World Games in Berlijn. Hoe vond je het om jezelf terug te zien?
“Altijd wel emotioneel. Het is raar om jezelf terug te zien, het komt harder binnen dan in het echt. Ik ben blij dat ik eraan heb meegedaan. Op mijn ontwikkeling ben ik trots. Ook na Berlijn heeft dat zich doorgetrokken. Ik ben veel meer open gaan staan, doe meer, help meer. Plaats mezelf meer op de voorgrond in plaats van altijd maar op de achtergrond. Dat is met dank aan Berlijn, en ook aan de documentaire.”
- Jolanda (moeder Nick en hoofdcoach in Berlijn), hoe heb jij naar de documentaire gekeken?
“Ik kan het nog steeds niet zonder tranen terugkijken. Die twee weken zat ik er niet alleen voor Nick, maar ook als hoofdcoach voor drie andere ruiters. Als je ziet dat je kind het zwaar heeft, wil je als moeder reageren, dus die rollen zijn moeilijk om gescheiden te houden. Ik heb alles over me heen laten komen en pas toen ik thuis was, kwam alles eruit. Ook de moeheid van twee weken lang vier ruiters bezig houden. Je probeert alle ballen hoog te houden, jezelf volledig weg te cijferen. Ik kwam ook met corona thuis. In eerste instantie kon ik er nog niet met enthousiasme op terugblikken, ik was helemaal op. Pas later, wanneer je iedereen weer ziet bij de reünie, besef je wat een bijzondere ervaring je hebt meegemaakt. Als je dan de documentaire ziet, komen de emoties er telkens weer uit. Ik kijk hem nog steeds regelmatig terug.”
Nick met moeder en hoofdcoach Jolanda / Foto: Rachelle Fotografie
“Je bouwt een jaar lang naar de World Games toe, met vallen en opstaan. Daar zit zoveel energie in. Bijna wekelijks bezocht ik de andere ruiters, op anderhalf uur rijden. Niet iedereen beseft hoe zwaar dat is, vooral voor de sporters. Je bent aan het trainen, doet allerlei dingen ernaast, maar in hun hoofd is het vaak een warboel. Dat moet je een jaar lang in goede banen zien te leiden.”
- Nick, jij mag de komende tijd vier keer naar Ermelo: eerst voor het NK G-dressuur en even later nog drie keer voor het EK paradressuur. Heb je er zin in?
“Ik kijk er enorm naar uit. Dit is voor mij altijd een droom geweest en nu begint het steeds meer werkelijkheid te worden. Het is dan wel niet als wedstrijd, maar ik sta wel gewoon op het EK, een internationaal evenement van het allerhoogste niveau.”
- Heb je de demonstratie al vaak geoefend?
“Bijna elke dag, haha. Op dit moment is het echt oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Het gaat mij niet gebeuren dat het fout gaat op het EK. Dat kan natuurlijk altijd gebeuren, maar ik ben erg perfectionistisch. Hij is extra moeilijk, ik moet tijdens de demonstratie ook praten. Normaal kun je volledig bezig zijn met het paard, zijn er geen afleidingen. Nu ga ik vragen beantwoorden, dus daar ben ik me alvast op aan het voorbereiden. Daarna doen we het ook nog eens in het Engels. Als ik dit kan, kan ik alles wel, haha.”
Nick met Olivier, het paard waarop hij de demonstraties rijdt
- Hoe vind je het dat je de kans krijgt om je te laten zien op zulke bijzondere evenementen?
“Gaaf. Het is echt een droom. Ik hoop ook dat het me meer naamsbekendheid oplevert, dat ik meer word gezien, waardoor ik vaker voor dit soort dingen word gevraagd. Om mee te doen aan dit soort evenementen binnen de paradressuur moet je een lichamelijke beperking hebben. Ik wil laten zien dat je met een verstandelijke beperking even goed kan rijden als iemand met een lichamelijke beperking. Het is niet te vergelijken, maar ik hoop dat er in de toekomst binnen de sport meer kansen komen voor ruiters met een verstandelijke beperking. Bij het zwemmen is er bijvoorbeeld bij de para’s een onderdeel voor mensen met autisme. Binnen het paardrijden zal ik, zoals het er nu uitziet, nooit mee kunnen doen met bijvoorbeeld de Paralympische Spelen. Dat is jammer. Mijn doel is om te laten zien dat er binnen het paardrijden ook kansen moeten komen voor mensen met een verstandelijke beperking.”
“Ik stop nooit met dromen”
- Je mag ook je stem laten horen bij een aantal gesprekken en talkshows. Hoe vind je dat?
“Erg leuk, ik ben er wel klaar voor om die stap te zetten. Vroeger had ik dat niet gekund. Ik wil op deze manier laten zien dat er ook ruiters zijn met een verstandelijke beperking die tot heel veel in staat zijn. Bovendien hoop ik zo Special Olympics in de paardensport wat meer in de picture te brengen.”
- Wat hoop je de komende jaren nog te bereiken?
“Veel wedstrijden starten. Het liefst op een hoog niveau. Ik droom ervan nog eens aan de World Games mee te doen, of een EK, WK of de Paralympische Spelen. Dat is de doelstelling. Ik stop nooit met dromen.”