Jarno’s ouders hebben hun kinderen altijd op dezelfde manier behandeld. Van kleins af aan werd Jarno door zijn ouders uitgedaagd om stap voor stap nieuwe dingen te leren. “Eerst mocht hij alleen naar de slager gaan. In zijn zak deden we een papiertje met daarop de boodschappen voor het geval hij het vergat”, vertelt moeder Gerda. “Toen dat goed ging mocht hij alleen naar de supermarkt om twee of drie producten te kopen en zo heeft steeds iets nieuws geleerd. Gelukkig is Jarno erg ondernemend en pakt hij elke uitdaging met beide handen aan.”
Jarno zoekt nu zelf uitdagingen en nieuwe avonturen op. Zo begon hij op 15-jarige leeftijd met schaatsen bij Hengelose ijsclub, terwijl zijn ouders niet kunnen schaatsen. Nu geeft hij zelfs schaatstraining aan de jeugd. Daarnaast is hij al vaak naar de internationale Special Olympics geweest én werd uitgenodigd voor het Apolo Ohno invitational toernooi in Salt Lake City. Zijn nieuwe uitdaging vindt plaats in maart 2017, tijdens de Special Olympics World Winter Games in Oostenrijk. Daar zal Jarno assistent scheidsrechter zijn bij het onderdeel shorttrack. “In Amerika viel ik op bij de Amerikaanse coach Cindi Hart. Ik ben namelijk heel erg sociaal en praat met iedereen”, vertelt Jarno. “Zijn techniek en houding zijn ook goed”, voegt Gerda toe. “Daardoor is hij natuurlijk ook opgevallen.” Jarno: “Ik heb al aan zoveel wedstrijden meegedaan en heb al zoveel prijzen gewonnen, dat ik nu assistent scheidsrechter mag zijn, voelt voor mij echt als een stapje vooruit.”
Dat ik nu assistent scheidsrechter mag zijn, voelt voor mij echt als een stapje vooruit.
Jarno is niet alleen snel maar ook erg sportief. Dat is ook een van de redenen waarom hij is gevraagd of hij assistent scheidsrechter wilt worden. “In Nederland heb ik één grote concurrent”, vertelt Jarno. “Laatst hadden wij een wedstrijd en ik had gewonnen, omdat hij een misstap maakte. Toen hij over de finish kwam heb ik aan het publiek gevraagd om op te staan en hem een groot applaus te geven. Dat is ook waar het om gaat. Sport is niet om te winnen, maar om van te genieten.” Niks lijkt onmogelijk voor Jarno. Als hij het graag wilt, dan werkt hij net zo hard als nodig is om zijn doel te bereiken. Zijn moeder is erg trots op Jarno en had vroeger nooit gedacht dat hij zoveel zou bereiken. Jarno ontwikkelde zich namelijk pas laat. “Vroeger hoopte ik dat Jarno zou leren lezen en schrijven, zodat hij zich toch nog een beetje kan redden”, zegt Gerda. “En kijk hem nu eens zitten.”
De ouders van Jarno gaan naar ieder groot evenement mee en hebben daardoor geleerd om Jarno los te laten. “Voor ons zijn deze evenementen ook een hele ervaring. In het begin was het erg moeilijk Jarno los te laten. Ik zorgde elke dag in de week voor hem, en opeens moet je je kind toch overleveren aan anderen maar nu ben ik daar wel aan gewend. Ik weet zeker dat Jarno het nog veel verder gaat schoppen.”
December 2016 – Tanja Brouwer